Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΖΩΡΖΟΥ
Βρισκόμαστε σε μεταγραφική περίοδο και όλες οι ομάδες κοιτάζουν να ενισχυθούν ενόψει της νέας περιόδου. Οι διοικήσεις που έχουν χρήματα να διαθέσουν, αισθάνονται δυνατές και παρουσιάζονται έτοιμες να αποκτήσουν τους «καλύτερους» παίκτες για να κάνουν μία επιτυχημένη σεζόν. Ωστόσο, οι περισσότεροι παράγοντες από αυτούς σκέφτονται κοντόφθαλμα και δεν επενδύουν στις ακαδημίες, ώστε να χρειάζονται εμφανώς λιγότερα χρήματα σε βάθος χρόνου.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως η πλειοψηφία των προέδρων που «τα έχουν», κοιτάζουν να ξοδέψουν το ρευστό, ώστε να κερδίσουν μια άνοδο ή να παραμείνουν στην κατηγορία, είτε μιλάμε για την Super League, είτε για τις χαμηλότερες επαγγελματικά λίγκες. Τους φαίνεται «βουνό» να δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές για να βγάζουν παίκτες από τα σπλάχνα της εκάστοτε ομάδας και έτσι σταδιακά οι μεταγραφές που θα κάνουν να είναι λιγότερες σε ποσότητα και ανώτερες σε ποιότητα.
Τα παραδείγματα τέτοιων αποτυχημένων προσπαθειών είναι πάρα πολλά, καθώς η πρόσκαιρη επιτυχία τους «τυφλώνει». Όταν, όμως, η εποχή των παχιών αγελάδων τελειώνει, όταν η κάνουλα των χρημάτων στερεύει, διότι η συντριπτική πλειονότητα την πατάει από αεριτζήδες που τους πλασάρουν τον κάθε παίκτη για Μέσι ή Ρονάλντο, τότε είναι αργά για να διορθώσουν τα λάθη τους. Τότε έχουν μείνει ταπί και ψύχραιμοι να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά και οι ομάδες που έχουν αναλάβει μπορεί να ανέβηκαν 1-2 σκαλιά με την πολιτική τους, αλλά μετά κατρακυλούν προς τα κάτω με ταχύτητα φωτός.
Πόσες και πόσες ομάδες δεν έχουν μαραζώσει από ανθρώπους που μπήκαν με ενθουσιασμό, δαπάνησαν πολλά χρήματα και το φινάλε τους είναι άδοξο; Κακά τα ψέματα, σύλλογοι που δεν επενδύουν στην ακαδημία τους, έχουν ημερομηνία λήξης. Ακόμα και οι πιο τρανές ομάδες στον πλανήτη, π.χ. Ρεάλ, έχουν αναδείξει τεράστιους ποδοσφαιριστές από τα σπλάχνα τους, πέρα από τις κορυφαίες μεταγραφές που κάνουν.
Για να σταθεί ένα κλαμπ στο top επίπεδο χωρίς καλή δική του παραγωγή παικτών, πρέπει από πίσω του να έχει πάρα πολύ κόσμο, δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους που το ακολουθούν, στην ουσία το χρηματοδοτούν μέσω εισιτηρίων και παράλληλα μέσα από πλήθος να αναδεικνύεται μια ανεξάντλητη δεξαμενή παραγόντων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια.
Κι αν αφαιρέσουμε από το… κάδρο τέτοιες κορυφαίες ομάδες και πάμε λίγο πιο χαμηλά τα πράγματα γίνονται απολύτως ξεκάθαρα. Όποιος πρόεδρος ή διοικητικός ηγέτης αρνείται να «διαβάσει» το μέλλον και δεν επενδύσει στην παραγωγή παικτών, τότε πολύ γρήγορα γίνεται παρελθόν. Διότι οι ομάδες δεν μπορούν να έχουν διάρκεια με έναν στρατό μισθοφόρων, αλλά με ποδοσφαιριστές που αναδεικνύονται από τα τμήματα υποδομής και αγαπούν την ομάδα, στην οποία αγωνίζονται.
Το όφελος θα είναι διπλό, διότι τα παιδιά που αναδεικνύονται μέσα από έναν σύλλογο μπορούν αργότερα να παραχωρηθούν σε πιο πλούσιες ομάδες και να φέρουν έσοδα στο ταμείο. Βεβαίως, όσα λέμε εδώ είναι ψιλά γράμματα για τους φουριόζους παράγοντες. Εκείνο που θέλουν είναι οι ίδιοι να φαίνονται επιτυχημένοι, να παίρνουν τα εύσημα ότι εκτόξευσαν την ομάδα που αναλαμβάνουν, και ουδόλως τους ενδιαφέρει αν θα σβήσει σαν φωτοβολίδα μέσα σε 2-3 ή 5 χρόνια. Δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς ούτε η οικονομική κρίση έχει περιορίσει την αλαζονεία των παραγόντων.
http://newsacademies.gr
http://newsacademies.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου